Lieve Henk

Zeker nu denk ik ... heeft u iets aan mijn woorden? Daar gaat het om, niet om u alleen op de hoogte te houden, al doe ik dat graag natuurlijk. Maar dat alleen is te weinig. Misschien voeg ik iets toe met het benoemen van de toch mooie momenten en de liefdevolle aandacht van de mensen die Henk en ik tegenkomen. En daarnaast de invloed van de situatie op mijn leven en hoe ik daarmee omga. 

Het beetje optimisme wat er was werd woensdagavond teniet gedaan. Eigenlijk eerder want Henk ging steeds meer achteruit. Op een gegeven moment kon hij niets meer. Na het douchen was hij uitgeput en buiten adem.

Woensdagavond kreeg hij erge last van zijn linkerarm en hij had een druk op zijn borst. (Ook had hij pijn in kaak, oren en slokdarm) Hij werd steeds beroerder. En bang ...

En toen werd hij zo wit ... Geen twijfel ... 112 gebeld en ze waren er snel.

Inderdaad was een hartinfarct de reactie op het hartfilmpje. De symptomen waren zo duidelijk. Door de bloedverdunner had hij in de lift gelukkig al meer kleur in zijn gezicht.

Met zwaailicht naar het UMCG. Ondanks de nare gebeurtenis was het een prachtige rit. Op een of andere manier drong de schoonheid erdoor heen. Met zwaailicht over het asfalt glijden, in een witbesneeuwde, donkere wereld. Ik zag een huppelend haasje onderweg. 

Schatten van ambulancebroeders. Ik zei tegen de bestuurder dat de combinatie van kracht en vertrouwen maakt dat ik zo bij ze dood zou kunnen gaan. Henk gaf zich in die veiligheid ook meteen weer volledig over. Er stond al een team uit hun bed getrommelde specialisten voor Henk klaar. 

Nadat de broeders nog voor me gezorgd hadden, zat ik te wachten, in een uitgestorven, doodstil ziekenhuis. Die hele nacht was een bijzondere ervaring.  

Henk kreeg meteen een hartkatheterisatie en daarna zou hij gedotterd worden. Maar het dotteren was niet nodig want het was gelukkig geen hartinfarct. Waarschijnlijk is het propje onderweg ergens opgelost. want het was niet meer te zien. Zijn hart was helemaal goed. Wel iets met het hartzakje en hartspier? Ik sliep die nacht met een van voren dichtgemaakt operatiejasje aan in het ziekenhuis. Er werd heel lief een bedje voor me klaargemaakt. Er lag een tandenborstel en tandpasta (belangrijk, zoiets!) en het was comfortabel. Meer dan een onderbroken half uurtje heb ik niet geslapen, maar het was heerlijk om zo dicht bij Henk in de buurt te zijn. 

Henk lag op de hartbewaking alleen in een kamer met de modernste apparatuur. Alles werd constant minutieus in de gaten gehouden.

Gisteren is hij met de ambulance naar Assen gebracht. Ivm met het ernstige ziekenhuisvirus dat heerst in het UMCG op de longafdeling mocht het donderdag niet. Bij Henk was ook een uitstrijkje op kweek gezet en de uitslag was er gisteren nog niet toen hij aankwam in Assen. Dat was dus nog spannend, al had ik heel duidelijk het gevoel dat hij het virus niet had. 10 minuten voordat ik kwam was de uitslag er, veilig! Hij ligt alleen op een kamer met eigen wc en douche, weer riant dus. Hij kan aan een tafeltje zitten, bij de verwarming, uitkijkend over groen. Zo keek hij vanmorgen naar het boekenprogramma, op zijn laptop. Het ziekenhuis is vertrouwd voor ons en ik kan er goed komen. In Groningen niet, dus gelukkig ...

De longontsteking wil niet weg en is overgeslagen naar het hartzakje. Verder is alles nog onduidelijk. Henk bracht me net in het ziekenhuis naar de uitgang. We liepen heel langzaam, maar ik hoorde hem alsmaar hijgen. Die kortademigheid is voor hem erg naar, maar om te zien en te horen is het ook vreselijk.

De specialist heeft nog niet alle gegevens uit Groningen. Daar is het wachten op. Dat het allemaal heel lang gaat duren is wel duidelijk. Dat hindert ook niet, als hij maar, hoe langzaam ook, vooruit gaat, in plaats van achteruit.

Ik vind alleen thuis zijn heel fijn, als het ontspannen is. De vaagheid van alles maakt me onrustig en verdrietig. Eigenlijk is nergens een antwoord op. De antwoorden zijn er natuurlijk, maar ze zijn nog onzichtbaar. Ik zal alles op alles zetten om de antwoorden te krijgen.