Nieuws mijden en liefde

Er staat vandaag een artikel in de Volkskrant over nieuwsmijders. Het zijn drie verschillende groepen die het nieuws mijden. Dit naast mensen die niet geïnteresseerd zijn. Betrokken, politiek bewuste burgers die om politieke redenen niet willen bijdragen aan nieuwshypes. Dit gaat vooral over online nieuws. De tweede groep bestaat uit mensen die maatschappelijk betrokken zijn, maar hun gemoedsrust niet meer negatief willen laten beïnvloeden. Ze willen alleen nieuws met perspectief tot zich nemen. De derde groep bestaat uit mensen die gedesillusioneerd zijn. De ellende in de wereld is te overweldigend, het zorgt voor stress en een gevoel van machteloosheid. 

Herkent u zich in een van deze drie groepen (desinteresse is er vast niet bij)? Ik in de tweede en derde. Ik wil in een bepaalde sfeer op de hoogte blijven. Ik ben daarom geabonneerd op 'topics' en zodoende las ik ook dit artikel. Zaterdag lees ik de beste krant van Nederland (die reclame is er nu niet meer, maar ik vind het wel) Trouw en vooral vanwege de diepgaandere gesprekken, bepaalde columns en bovenal de boeken! Naar het journaal kijk ik zelden. Vroeger ben ik zinloos vaak genoeg meegesleurd en kon maar moeilijk afstand nemen, terwijl niemand en ikzelf al helemaal niet, er iets aan heeft, aan het meegesleurd zijn. Het gevoel van machteloosheid kan verlammend werken. Je kunt geen kant op. Daarom richt ik me op mensen die ik bereik en bij wie ik iets in beweging kan zetten. En ik wil niets liever dan bijdragen aan iemands zelfvertrouwen, laten voelen dat zijn aanwezigheid belangrijk is. 

Wat de tweede argumenten betreft, juist vanwege alles wat naar is in de wereld, vind ik het extra, extra, extra belangrijk om deze website te vullen met positiviteit, met warmte. Het is zo heerlijk om te lezen hoe het ondersteunt bij stappen die mensen zetten. En dat het energie geeft. Ik wil als ik iets lees, zie of hoor, ook graag zoveel mogelijk geïnspireerd worden. En geraakt! Ontroering vind ik een van de mooiste emoties die bestaat.

Gisteren belde iemand me voor het eerst en hij heeft het hele gesprek gehuild. Vroeger kon ik dan mijn armen om iemand heenslaan of zijn/haar hand vasthouden. Nu doe ik dat alleen door de telefoon en dat gaat heel goed. Ik word geraakt waar ik geraakt moet worden zei hij. 

Dit zeg ik niet om mezelf een schouderklopje te geven, al ligt hier wel mijn kracht, maar omdat ik zelf ook zo goed weet hoe het werkt als iemand je op die manier raakt en er werkelijk voor je wil zijn! Niet vanuit de hulpverlener en al helemaal niet vanuit een bepaalde theorie, maar vanuit betrokkenheid en vanuit die ander!! Alleen dan kan er volgens mijn gevoel en ervaring wezenlijk iets veranderen en het is ook gewoon zo fijn als de ander je aanvoelt en echt ziet. Ik voelde hoe hij ontspande, zich overgaf. En dan ligt de weg open. We gaan samen aan de slag, omgeven door nabijheid, door liefde. Dan is er geen enkel gevoel van machteloosheid, alleen maar van vertrouwen, hoe moeilijk het soms ook zal zijn. Een schat,  die mij elke week belt voor begeleiding zei hoe mooi ze het woord vertrouwen vond en dat het voor haar aan liefde is verbonden. Dat denk ik ook, liefde van de ander als het om vertrouwen geven gaat en liefde voor jezelf als het om zelfvertrouwen gaat. Zonder liefde kan niets.

En nu wil ik nog even een andere foto van de slaapkamer plaatsen. Ik word zo vrolijk van de gordijnen. Bij de vorige foto waren ze open geloof ik en toen was de foto met zon in het bos er nog niet. Op zich is het al mooi en verlichtend en als de zon schijnt bijna oogverblindend. Nooit gedacht, dat het zo'n effect zou hebben. We genieten elke dag van onze slaapkamer. Doet u dat ook? Het nodigt uit tot meer dan alleen de nacht doorbrengen. Het is ook mijn werkkamer en we lezen er.