Een groot artikel over Lima. Hoe het daar steeds beter gaat door de keuken! Er is geen land ter wereld met zoveel varieteit als de Peruaanse keuken. Er bestaan bijvoorbeeld 3000 soorten aardappels. Kinderen willen er geen profvoetballer (zoals in Brazilië) maar chefkok worden! En dat gebeurt. Er is vooral een man Gastón Acurio die een immense invloed op heel Peru heeft en hier voor een groot deel de oorzaak van is.
"Als er Michelin-sterren zouden bestaan in Latijns-Amerika had Gastón Acurio er zeker drie gehad. Gastón is televisiepresentator, socioloog, ontdekkingsreiziger, schrijver en bovenal de nationale held die van de vergeten Peruaanse keuken een trots exportproduct maakte. 85 procent van de Peruanen kent zijn naam. Zouden er presidentsverkiezingen zijn, dan zou hij waarschijnlijk winnen. Gastón moet er niet aan denken.
Zijn succes en de internationale aandacht voor de lokale keuken en cultuur, geeft het nationale zelfvertrouwen een boost. Maar wat hem werkelijk populair maakt, is dat hij zoveel mogelijk Peruanen meeneemt in zijn succes. Dat levert hem de status op van een rockster, die op zijn zelfbedachte culinaire festival door zes bodyguards moet worden beschermd tegen overenthousiaste fans.
Hij keek om zich heen en zag geweldige ingrediënten die niemand gebruikte, er waren veel kinderen zonder kansen en boeren die hard werkten om de stad te voeden, maar die niet werden gerespecteerd.
Zijn besluit stond vast: het moest anders.
Hij bracht de hele voedselketen samen: van traditionele chefs en straatkoks tot vissers en boeren. Samen vormen zij de foodbeweging. Zij zetten voort wat het Lichtend Pad met wapens en bommen niet voor elkaar kreeg: de strijd voor een samenleving die is gebaseerd op gelijkheid en kansen voor iedereen. Het is het startsein voor sociale verandering en hervonden nationale trots. Want plotseling ging eten over delen, verbinden en gelijkheid."
Dit is maar een fragment uit het grote artikel.
En dan ging het over de moeder van de omhelzing. De vrouw die al 35 miljoen mensen knuffelde, met haar door alles heen dringende liefde. Al duurt zo'n omhelzing kort, het emotioneert en geeft in dat korte moment onvoorwaardelijke liefde. Extra prettig om te lezen (niet alleen in dit artikel) dat hoog opgeleide mensen verlangen naar die speciale knuffel.
En dan de column van Sten Fijns die met een vrouw in Rome is, de helende stad. Ze hoort de klokken die ze in Nederland miste bij de uitvaart van haar man. De klokken maakten af wat de enkele klok in Nederland liet liggen zegt ze. In de kerk waar ze heengaan wordt dezelfde tekst gelezen als de tekst die ze samen met haar man als belangrijkste voor de uitvaart had gekozen. "Zij die in tranen op weg gaan". Wat mooi. Ze zei dat het voor haar nu rond was.
Uit diepgaande ervaring kan ik zeggen dat er iets heel speciaals gebeurt in Rome (en in veel meer delen van Italië!). Misschien is er een bepaalde openheid/ontvankelijkheid voor nodig? Nee, je kan een ervaring niet bedenken van tevoren, het gebeurt gewoon. En ik weet dat juist ook mensen die behoorlijk rationeel zijn zich overvallen kunnen voelen door 'het aangeraakt worden'. Het leven is daarna niet meer hetzelfde.
Ik schreef een tijd geleden over de plant op het balkon, die we in maart kregen en die maar bleef bloeien. Het was gistermorgen voor het eerst echt koud en zo bleef het de hele dag. Alles had een wit laagje, prachtig. Om de plant tegen de vorst te beschermen hebben we hem binnen gehaald en hij bloeit rustig door. en zit nog steeds vol knoppen Hij bloeit nu dus al voor de 9e maand. We hebben nog nooit zoiets meegemaakt.
