Het is mijn halve verjaardag vandaag. U weet dat we onze vermaan(d)dagen vieren en dit is dan nog iets specialer. Ik vind deze dagen trouwens allemaal even fijn. Henk heeft lekker mijn haar geborsteld (ik vind dat zo lekker! Net zoals vroeger, toen ik heel lang haar had en iemand zat eraan te frunniken, ooh, verrukkelijk. Soms gebeurde het ook zomaar door iemand die ik niet kende. Ik vond dat leuk. Soms vroeg iemand het. Ik herinner me dat dit een keer in de tram gebeurde.Terwijl ik dit schrijf moet ik aan Sybrand Niessen denken, die heel lang geleden ook mijn lange haar borstelde. Hij was toen bijna tegengesteld aan nu vind ik, als ik hem op televisie zie.
Jammer dat ik geen lang haar meer heb, maar wel handig.
Tegen mensen die ik begeleid zeg ik: "Laat niets buiten jezelf liggen, vraag je af waarom je iets meemaakt, vooral als het zich steeds herhaalt." Veel mensen hebben een patroon. Waarom is het er? Ik schreef hier eerder over en misschien is het meer voor mijn volgende boek, maar toch wil ik hier iets over delen.
Als je beseft dat wat je meemaakt noodzakelijk is voor innerlijke groei, dan kan je verder. Als je je slachtoffer voelt niet, dan wordt er een barricade opgeworpen.
Niet dat dit eenvoudig is. Dat is het niet, anders zou er geen patroon zijn, dan was er meteen duidelijkheid. Het wordt in veel gevallen niet na een keer duidelijk. Nee, het gebeurt weer en weer en weer .... Het vertelt iets belangrijks. Het horen is er op een gegeven moment vaak wel, maar het luisteren valt niet mee. Ik vind dit bij eigen patronen ook heel moeilijk. Er middenin zitten en tegelijkertijd overzicht hebben is onmogelijk.
We hebben allemaal nare of vreselijke ervaringen. Ik las net in een boek van Ted van Lieshout de volgende zin, waarin ongeveer hetzelfde staat:
"Ik heb het gevoel dat het verstikkend is om een ander de schuld te geven van iets wat jou is overkomen, omdat je ermee de regie over je leven in de handen van een ander legt."
Ongeveer, want voor mij gaat het om zinvol- of zinloosheid (misschien voor hem ook wel, dat weet ik niet). Als elke ervaring zinvol is, is elke ervaring een volgende stap in de ontwikkeling die doorgemaakt moet worden en niet de verstikking van de schuld waar Ted van Lieshout het over heeft.
Kortgeleden is een boek uitgekomen over Wim Alosery (1923) die een afschuwelijke jeugd met een dronken vader had (hij had wel een goed contact met zijn moeder) en drie concentratiekampen en een scheepsramp overleefde, waar de ramp van de Titanic bij verbleekte. En dit is nog maar een greep uit wat hij meemaakte. Ik las een interview in Trouw met hem. Dat iemand dit allemaal, met verschillende ongelofelijke ontsnappingen, overleeft is al een groot wonder, maar dat hij heeft vergeven en zonder wrok is vervult me met ... ik weet niet met wat. Bewondering is niet het juiste woord, maar dat is er ook. Door deze innerlijke kracht en positiviteit kon hij doorleven. Ik ga het zeker lezen.
https://www.bol.com/nl/p/de-laatste-getuige/9200000086654340/?suggestionType=suggestedsearch&bltgh=nw4e3XNBBtfSpM1VGLpMhA.1.2.ProductTitle
