Het is zo heerlijk stil hier, ik hoor behalve het tikken van de klok (een miniklokje dat tikt als een grote klok) niets. O ja, Henk die af en toe de pagina van de krant omslaat.
Het was om 8 uur nog te fris om buiten te ontbijten.
Na een wandeling en koffie zitten we nu wel op het balkon, waar we overigens ook de koffie, ik bedoel chichorino, dronken en lezen we. Het was een volle week, maar vandaag is VRIJ. En dan vinden we niets fijner dan dit. Enfin, u weet het.
Hier zullen we in de winter aan terugdenken. Aan al de ontelbare heerlijke keren op het balkon deze zomer. Een verlengstuk van woon- en slaapkamer.
Alles doet het buiten zo goed, er is niet tegenaan te plukken. Ik heb al een paar bakjes met kruiden in de diepvries gedaan. Maar ook binnen knip ik regelmatig van de lente-uitjes en steeds nieuwe pluksla. De foto is een beetje donker omdat het zonnescherm naar beneden is.
Dit is allemaal zo klein, maar ook weer niet. Het draagt bij aan zonder tuin toch een beetje zelfvoorzienend zijn, als het om gezond groen gaat. En dat hangt weer nauw samen met geluk. Henk zei vanmorgen: "Ik voel me zo gelukkig met je. " Dit voelen we elke dag, elke minuut! En dat terwijl we 24 uur per dag samen zijn.
De kleine en grote geneugtes voegen iets toe en zijn onafhankelijk van een relatie.
De NZ spinazie is nu eindelijk ook eetbaar. Hij groeit als een tierelier. Na het zaaien duurt het altijd lang voordat het opkomt (volgend jaar is dat probleem er niet, het komt dan vanzelf op) maar dit duurde wel heel lang. Ik heb het begin mei gezaaid.
Henk is trots op de voor hem nu duidelijk te vinden inhoud van de voorraadpotten. Hier een deel ervan. Hij hoeft er eigenlijk niet naar op zoek. :-) Wel als hij op maandag ontbijt voor me maakt, dat ik in bed krijg. Een wekelijks terugkerend genot. Hij krijgt het op vrijdag. Henk deed schoolbordverf op de zijkant van de deksels. Door het krijt is het eenvoudig om de naam aan te passen.
