Vroeger

Henk heeft de afgelopen tijd heel veel dia's en foto's gedigitaliseerd. Een weemoedige bezigheid. Vanmiddag heb ik een deel bekeken, tot ik gaar was en niet meer kon zitten. De rest komt binnenkort. 
Ik plaats een paar foto's van mezelf die ik leuk vind. Ter herinnering.
Na terug in de tijd te zijn geweest ben ik blij dat het nu is. Niet wat betreft alles, het gevoel dat de weg openligt, dat was fijn. En toch beleef ik dat eigenlijk nog zo. Door erover te schrijven besef ik dat. Ik ga nog veel schrijven en als ik wil kan ik nog allerlei cursussen of studies doen. Ik zal mensen blijven ontmoeten en ik zal allerlei - innerlijke - ervaringen hebben. Ik blijf nog heel lang telefonische hulp geven. Eigenlijk is er geen einde. Zolang ik leef zijn er mogelijkheden.

Bij het ouderlijk huis, met de panda. Zo jong, wat stond er veel te gebeuren. 

Verder is alles in Utrecht.

Op mijn knieën op het bed, leunend in het raamkozijn, op die prachtige plek in Utrecht.

Ik kijk een beetje verontwaardigd hier. Misschien werd ik gestoord in de overpeinzingen van de eerste foto. Toch vind ik het een mooie fotoi als in een scène van een film.  Ik kan er meteen een heel verhaal bij bedenken. :-)

Kerst en het was uitzonderlijk dat het in Utrecht was want we waren bijna altijd in Brabant, bij mijn ouders. Mijn broer uit Canada was er en mijn ouders. Een vriend die ijsmaker was kwam als toetje een prachtige ijstaart brengen.

Hier zie ik er blij uit. en waar is dat tafeltje toch gebleven? Het was van mijn zusje (en daarvoor?) tot 1960 en toen van mij. Er was ook zo'n hoekstoeltje bij.

Mensen die naar het theater gaan herkennen hier misschien Bavo en Titus, de 'frisse jongens' die daarna allebei een succesvol traject aflegden. Goede vrienden met wie ik in een huis woonden. Ze hebben bij mijn afstudeerreceptie iets gespeeld voor me. Hierna gingen we met mijn ouders, een vriend en vriendin en Bavo en Titus uit eten. Ik weet nog dat Bavo onder de indruk was van de speech van mijn vader. Voor mij heeft het er altijd bij gehoord, toespraken, ook door mijn broers. Deel van de achtergrond waar ik blij mee ben. Taal was belangrijk. 

Ik was hier 25 jaar en ik had heel lang haar. In 1986, toen er een nieuwe levensfase begon heb ik het af laten knippen, een grote stap en even grote opluchting. Die jurk ... ik vond hem toen prachtig.