Heerlijke tweede Paasdag

We gingen vanmiddag naar Thesinge, een mooi Gronings dorp waar in het kleine kerkje een tentoonstelling van Marcel Duran was. Dit gebeurde na koffie met dadelkoek en een heerlijke veganistische lunch in het bos, bij nieuwe mensen in ons leven. Er is veel te delen dus ik beschouw ze eigenlijk vanaf de eerste ontmoeting als vrienden. Het voelde als in Frankrijk of Italië, samen aan tafel in de bostuin op een zonnige lentedag, met gefilterd zonlicht en alleen het geluid van vogels.
De tentoonstelling was mooi en gevarieerd. Verschillende formaten schilderijen, met verschillende sferen en beeldend werk. Van een indrukwekkende bronsen portretkop kon hier nauwelijks afscheid nemen, zo sterk was de kracht die ervan uitging. Dit kwam ook door de band tussen maker en geportretteerde. Of zeg je niet geportretteerd, als het om een beeld gaat?
Ik plaats hieronder een schilderij van Marcel Duran dat ik ingetogen en licht melancholisch vind. Terwijl ik dit schrijf ben ik me bewust dat melancholie de emotie is die het dichtst bij me ligt. 
De nieuwe vriendin vertelde dat zij bij een tentoonstelling altijd drie kunstwerken kiezen die ze het mooist vinden en daarna vertellen ze aan elkaar welke het zijn en waarom. Dat hebben we toen met ons vieren ook gedaan. Wij gaan dat voortaan ook samen doen. Het is verdiepend en daarnaast is het goed om het voor elkaar te verwoorden. Je kijkt bewuster en je leert de ander er beter door kennen. Bij Henk en mij is dat niet nodig, maar als je mensen niet goed kent is dit zeker een manier.