Ik wist dat ze wel eens een kookboek had geschreven en zoals elke Italiaan en fansman* dol op eten is. Ik wist niet dat ze als kind soms moest bedelen om aan eten te komen. Met een verleden waar gebrek heerste neemt voeding ook nog op een andere manier een belangrijke plaats in.
Er werd haar ooit gevraagd hoe je spaghetti moet eten. Je moet het inhaleren, als een stofzuiger zei ze.
(Ik heb hier een tijd over nagedacht. Ik las 'inademen', niet 'inhaleren', maar hoe kan je spaghetti inademen? Ik zie meteen slierten uit iemands neus hangen. Vertalen is vaak lastig. Als je inademen vertaalt is het inalare. Als je inalare vervolgens weer naar het Nederlands vertaald is het inhaleren. Inhaleren doe je via je mond en dat past helemaal bij spaghetti. Of opzuigen of slurpen, zoals je dat ziet in sommige Italiaanse films.)
* Apart, fransman, engelsman ... verder komt dat geloof ik niet voor. Duitser, Nederlander, Oostenrijker enz. Meestal 'er' erachter en soms verdwijnt het laatste deel van het land, zoals bij Zweed, Deen, Sloveen enz.
Na van alles gelezen te hebben over mooi Italië en de -reis- boeken die daarover geschreven zijn, ben ik hier aan het begin van de zondag mee bezig geweest. Mat taal.
Een middel dat verbindt of juist voor afstand zorgt. Het verbindt als je dezelfde taal spreekt, anders kan het verwijderend werken. Als je open bent en niet alleen de gesproken taal hoort kan de afstand kleiner worden en zelfs verdwijnen. Of als je de ander van binnenuit wil be-grijpen. Luisteren, vragen. stilte, luisteren, stilte, vragen.
En dat heeft ook weer met liefde te maken, zoals alles. En dan kom ik weer terug bij Sophia Loren en haar liefde voor eten (en voor zichzelf! Hier kom ik op terug).
Dit boek is zelfs dit jaar nog herdruk, in de oorspronkelijke stijl, en bij elke boekhandel verkrijgbaar. Ik las er goede recensies over.
