Net las ik in Trouw (Heleen Bastiaanse) over een Amerikaanse non die er op los instagramt, twittert en tumblrt. Ik zie een stralende vrouw. Het is dit innerlijk stralen waar ik zo warm van word. Ik kom hier op terug als ik schrijf over waar wij niets of nauwelijks iets aan uitgeven in de serie waar ik mee bezig ben. De non heet Beate Clare. Ze zegt onder andere: "We worstelen allemaal met een vertekend beeld van onszelf."
Gedurende het leven gebeurt er zoveel met ons en elke heftige ervaring heeft invloed op ons zelfbeeld. Ik zie het bij mezelf en bij de mensen die ik begeleid. Hoe ouders hun kinderen volgestopt hebben met oordelen, verwachtingen en vaak te weinig waardering of erger. Logisch vanuit hun achtergond, maar naast het begrijpen hiervan is het zo belangrijk dat de pijn, de onmacht aangepakt wordt. Iemand kan verder als de tijd rijp is om die oude oordelen los te laten en er zelf, met alles erop en eraan, voor in de plaats te komen. Een lange weg. Ik ben dankbaar die processen te mogen volgen en begeleiden.
Als ik nu in een andere tijd zou leven was ik misschien wel non. Er zijn veel aspecten van het kloosterleven die me aanspreken.
Nog even naar 'ons heitje' vanmorgen, de laatste echte kleur, paarsend in de zon. Het is op en top nazomer.
