We zijn er klaar voor.
Op ons eigen plekje. Mijn plekje is wat gekleurd door het zonnescherm dat naar beneden is.
Een feestelijke, zonnige dag.
Later: Eindhoven schijnt vroeger mooi geweest te zijn. Door de oorlog is veel verloren gegaan. Er zijn nog wel mooie plekken (waar ik geboren ben bijvoorbeeld is prachtig!). De high tech campus is indrukwekkend. Ik ben opgegroeid met het evoluon, dat indertijd innovatief en opzienbarend was. Veel ervan zou nu ouderwets zijn.
Het Eindhovense feest eindigde met een gedicht van stadsdichter Iris Penning. Wat vooral bleef hangen was dat ze zei: Niet terug, maar verder.
Je hoort zoveel mensen in deze coronatijd zeggen te verlangen naar terug zoals het was. Als dat zou gebeuren was er niets veranderd en vooral niets opgelost. Er zijn gelukkig ook overal geluiden die benadrukken hoe belangrijk deze periode is voor reflectie. Niet meer te vervallen in meer en meer. Niet terug naar hoe het was, maar vooruit naar het diepste respect voor natuur en mens. Minder kwantiteit en veel meer kwaliteit.
Nog later: Net genoten we van "De beentjes van Sint-Hildegard' van Herman Finkers.
