We hebben de afgelopen tijd verschillende uitvaarten gezien. We waren erbij, of zagen het op afstand. Een van die uitvaarten was van de broer van een goede vriendin. Er was twee keer kort muziek (Chopin) en zowel aan het begin als later hoorde je een lijster. Dat wilde broer graag. Wat was dat indrukwekkend. Door de eenvoud, door de kracht van wat er altijd is. Op een of andere manier ook een verademing, na alle afgespeelde muziek bij andere uitvaarten, hoe mooi dat op zich ook was. We hebben heel veel jaar geen overlijden van mensen meegemaakt en nu de een na de ander. Niet allemaal direct betrokkenen, maar omdat ze verbonden zijn aan vrienden voel ik me geraakt. Door corona is het allemaal anders. Eergisteren was de uitvaart van de moeder van een andere vriendin (toen ze overleed lag vriendin aan de beademing in een ziekenhuis). In de tuin! Ook zo mooi en uniek. Als alles weer 'normaler' is dan zullen dit zulke speciale herinneringen zijn. Het was anders nooit zo gegaan.
Om nog even bij de dood te blijven. We waren even bij de plek waar ik in principe terecht ga komen. Een mooie, blijvende plek. Zoals het voor mij nu voelt wil ik er niemand bij, behalve Henk. Stilte of alleen het ruisen van de bomen. Opgaan in de natuur. We konden er trouwens bijna niet komen, zoveel takken en omgewaaide bomen. Ik hoop dus niet dat het binnenkort gebeurt want het zou een enorme klus zijn om me daar te brengen. Maar goed, dat heeft ook wel iets. Het leven is ook zwaar en daarna is er rust op die prachtige bosplek.
