Een warm hart toedragend artikel in Trouw over de ggz van Bauke Koekkoek, crisisverpleegkundige en lector onbegrepen gedrag & samenleving. Ik vind dat mensen zo tekort wordt gedaan door labels en zoals de schrijver zegt de afstand scheppende 'stoornis'-taal. Elke gedrag, elke angst, alles is mogelijk, door de complexheid en uniciteit van mensen. Veel kunstenaars hadden en hebben een bepaalde 'stoornis' wat dan niet als stoornis wordt ervaren maar als talent, gave en vooral eigenheid! Iedereen heeft die eigenheid!!!
Ik kijk weer naar de serie 'Levenslang dwang?' De oplossing is in elke serie een cognitieve behandeling, doorbreken van het gedrag. Op zich vind ik dat oppervlakkig, maar ervaren dat er geen ramp gebeurt als je niet of juist wel op een lijn moet staan, moet tikken of bang bent besmet te worden door wat dan ook, geeft lucht. Het is een verademing om niet meer alleen met de dwang bezig te hoeven zijn. Voor mij is het altijd belangrijk om bezig te zijn wat er achter het gedrag is, hoe en waarom het ontstaan is. Als je alleen het gedrag weghaalt ontstaat er een leegte want er gebeurt niets met de oorzaak, er komt niets bij. Er is een zinvolle oorzaak die (voor mij altijd) bedoeld is voor geestelijke groei. Voor mezelf, voor iedereen.Het is interessant om te zien hoe elk mens zich op een andere manier uit.
In het verlengde hiervan, wat ik vaak niet om aan te zien vind, zo hartverscheurend, kijken we 'De kinderen van Ruinerwold' terug. De rest van hun leven zullen ze geconfronteerd worden met hun bepalende kinderjaren, maar wat een mensen ... Ik zou ze allemaal in mijn armen willen nemen. Als ik de reacties lees op de uitzending van 'In de vooravond'' waar de twee van de oudste kinderen in de studio waren, ben ik niet de enige. Zoveel lieve reacties en een crowdfunding actie om ze allemaal een passende nieuwe start te geven.
