Uitstapje en museum

Wat een heerlijkheid om weer naar het museum te kunnen, zonder mondkapje! Anders waren we ook niet gegaan. Ik wil altijd goed adem kunnen halen en zeker bij kunst. 

Ter ere van Henks verjaardag een nachtje weggeweest. We gingen 2x naar dezelfde tentoonstellingen in het Drents Museum. Ik ging vooral vanwege Henk Helmantel en Henk voor Tamara Muller. 

Eerst natuurlijk cappuccino met een feestelijk gebakje op het terras, op deze zonovergoten verjaardag. Na veel dagen regen al een cadeau op zich. Henk had een Drentse zwerfkei (soort chocoladebol met nougatine) en ik een aardbeigebakje.

Ik vind het een beetje eng, maar Henk vindt het prachtig. Wat ik gezien heb, heb ik aandachtig bekeken (er bleek meer te zijn, wat Henk de volgende dag zag). Er staat bij het begin van de tentoonstelling dat het ongemakkelijk is. Toch kan het je natuurlijk aanspreken. Ik vind het zeker heel eigen. Ook letterlijk want het is haar eigen gezicht dat steeds terugkomt op de schilderijen. Of is het in de schilderijen want intens is het zeker. Deze tekst kwam ik onderweg tegen:

De eerste dag naar allebei de tentoonstellingen samen geweest (Henk heeft ook getekend) en de tweede dag naar Deborah Poynton, wat we allebei erg mooi vonden. Vooral een of twee keer vergroten.

Daarna ik weer naar Henk Helmantel en Henk naar Tamara Muller. Henk Helmantel is voor mij naast alle indrukwekkende kunst die er bestaat, de schilder die het diepst komt. bij mij Ik kan wel huilen als ik het zie. Elke centimeter raakt me. Jammergenoeg kan ik eigenlijk niet meer huilen (alleen als er iets met Henk is), alleen ontroerd zijn, maar dit is veel meer dan dat. Door de diepte is er een geestelijke verwantschap (met een verschillende achtergrond). Dit is innerlijk zo verrijkend*. Wat ook heel bijzonder is aan deze tentoonstelling, je wordt gestimuleerd om anders te kijken en je hebt de mogelijkheid om zelf te tekenen of composities te maken. Het gebeurde allemaal volop. Ook door jongeren. 
Wat een oase van rust en schoonheid, waar mensen voelbaar naar snakken, temidden van alles wat in de wereld gebeurt. Het was rustig door het tijdslot, waarvan ik eigenlijk hoop dat het altijd blijft.

Als ik rijk was zou ik dolgraag iets van Henk Helmantel willen hebben. Geen reproductie, maar iets echts, al voel ik de liefdevolle, religieuze sfeer in een reproductie ook. Een boek wacht op mijn verjaardag en wat verheug ik me daarop

Het is net of ik in een kerk sta, daarom sta ik met mijn armen te zwaaien. U kunt 2x vergroten, dan is het nog meer een kerk, maar het is een schilderij. Wat een perspectief, dat iemand dat kan. In Italië zagen we tijdens onze eerste culturele reis het begin ervan.

Een lunch in het hotel en 's avonds een kopje groentebouillon en broodjes op de kamer. Tussendoor lekker gewandeld.

*Op een bepaalde manier gelijkgestemd zijn, de essentie van het leven delen, of dat nu in een gesprek is, ik het lees, of wanneer ik het in een schilderij zie, het zorgt altijd voor een ontmoeting, voor wezenlijk contact. Met de ander en in mezelf. Het bevestigt niet alleen iets, het brengt me ook altijd een stapje verder.

Ik lees trouwens op dit moment een boek over Teresa van Ávila, een mystica die later heilig is verklaard (Ávila, 28 maart 1515 – Alba de Tormes, bij Salamanca, 4 oktober 1582) , wat hetzelfde met me doet. Het is in een verrassende vorm geschreven. De schrijfster van nu voert een gesprek met haar. Het wordt hierdoor actueel en persoonlijk, zonder dat het levensverhaal wordt overgenomen.