Treffend. Rosanne Hertzberger was vroeger vaste gast bij DWDD. Wat mis ik dat programma toch. Er waren daar vast ook andere geluiden te horen dan de voor nu meestal gangbare. Behalve super intelligent vind ik Rosanne ook mooi. Aangenaam om naar te luisteren, te kijken en nu te lezen. Als ik goed kon huilen ging ik nu huilen om dit. Warme(!) betrokkenheid is soms in deze tijd ver weg en bij haar voel ik dat in elk woord.
Wij hebben geen last van buitengesloten worden. Mensen doen normaal en zeker onze vrienden, al dan niet gevaccineerd. Wel of niet vaccineren is sowieso niet eens een issue. We houden van elkaar en alleen dat doet ertoe. Ik hoor vaak genoeg dat zelfs in families voor of tegen een soort probleem is. Dat het voor afstand zorgt.
Deze tijd zorgt op zich wel voor spanning en het maakt me verdrietig. Het geeft een machteloos gevoel. Wat de politiek betreft en omdat beide uiterste groepen onbereikbaar zijn.
Wij sluiten onszelf wel buiten. We komen zelden echt dicht bij andere mensen. Als iemand een kopje koffie komt drinken, wat maar heel weinig gebeurt, is er meer afstand dan 1 1/2 meter. Wel even een knuffel, zonder iets te zeggen en een mond die niets aanraakt. Iedereen kan bedenken/voelen wat goed is en wat gevaarlijk. Druppeltjes zijn gevaarlijk, die vermijd ik (zoveel mogelijk). De tandarts en mondhygiëniste kwamen wel dichtbij, maar ze hadden een mondkapje en zo'n kunststof masker op en er waaide een heerlijk briesje door de ruimte. Ik rook de frisse ochtendlucht (het was niet koud zoals nu) en voelde me meer dan veilig. Ook bij vriendin-kapper geweest en we hadden allebei een mondkapje op. Fijn, mond en haar gedaan.
