Solidariteit

Het enige wat fijn is in deze oorlog is dat mensen meeleven, solidair zijn. En men komt gelukkig in opstand. Daar en in andere landen. Nu gelukkig wel. Ook onverwachte landen zoals Kazachstan. 

Het is mooi, al die ook praktische steun. Een jonge vrouw geeft voedselpakketten aan vrachtwagenchauffeurs bij de grens. Ze zei als zo iemand maar weet dat er in ieder geval een iemand is die aan hemdenkt. Ze gaf haar telefoonnummer voor als ze meer kan doen. Ze was zelf vrachtwagenchauffeur (ze zei zelf chauffeuse) geweest. 
We zagen vandaag eerder een oude mevrouw. Hoe kan het, vroeg ze zich af, de zon schijnt, de vogeltjes fluiten, waarom oorlog? Maar het is wel echt oorlog besefte ze. 

Het is zo'n beeld dat ik steeds voor me zie. Net zoals de mensen die 13 uur in een rij moeten staan, kinderen die bij hun op de grond liggen te slapen. En wat ik zag, mensen die niet weten wat ze moeten doen en als ze al weg zouden kunnen niet weten waar ze naartoe moeten. En al die mensen die wel kunnen vluchten, of het proberen. Ellenlange files, overvolle stations. Te veel mensen die in de trein willen. En dan rijdt de trein niet. Het is niet om aan te zien. Ik zou iedereen in huis willen nemen. 

Dat één mens, een dictator, of hoe noem je P.? een land waar hij het niet mee eens is wreed over wil nemen. Het mag niet bestaan. Een man die de hele wereld op zijn kop kan zetten. Dit is eerder gebeurd, maar met alle middelen die er nu zijn kan het nog steeds. Arme, wanhopige mensen. Sommige (eigenlijk veel) zijn rustig, gelaten. 

De uitzichtloosheid. 

Waar gaat het heen, waar eindigt het?

Ik denk aan alle wanhopigen en wens ze kracht toe.