Vanaf 24 juni 1940 waren veel Nederlandse kranten, waaronder de Volkskrant en de Telegraaf onder controle, de inhoud moest pro Duits zijn. (Er zijn veel landen waar censuur altijd aan de hand is!) Bij de pandemie was er ook de opdracht om alleen maar een kant te belichten, censuur. Ik weet het van de Volkskrant maar in elke krant las je bijna alleen eenzijdige artikelen. Hierdoor kregen mensen geen waarheidsgetrouwe informatie. Ik blijf het schrikbarend en vooral verontrustend vinden hoe beïnvloedbaar mensen zijn. De gevolgen ervan zijn duidelijk.
Het is jammer, en ik schreef dit eerder, dat de zeer rechter kant van de samenleving de onderste steen boven wilde hebben. Waarom niet iedereen? Ik weet hoe naïef dit klinkt maar ik bedoel het niet naïef, het is meer een wens hoe graag ik zou willen, dat niet de angst maar de realiteit overheerst. En dat de 'groene' kant van de samenleving zich ook zorgen maakt om deze censuur, die overal aanwezig is. Daar kom je achter als je je erin stort. Gelukkig is er de Partij voor de Dieren, mijn partij, die misschien niet openlijk heel kritisch is, maar die bijvoorbeeld wel tegen de nare coronapas is. Groene en linkse mensen niet of minder.
Bij de huis aan huis kranten zat 'Hoe nu verder' https://stemmen.hoenuverder.org en van harte beantwoordde ik de vragen. Maar er zijn kwesties waar ik heel anders over denk, tegengesteld. Dat de invloed van de overheid minder groot wordt hoop ik wel. Tenminste als het om zoiets als mijn lichaam gaat. Als het over het klimaat gaat zou ik die invloed juist veel groter willen want daar is weer een blindheid aan de andere kant. Net zoals het me verbaasde waarom mensen zich tijdens de pandemie niet gingen verdiepen in alle lagen die er zijn, verbaas ik me bij de andere groep over de desinteresse als het om de kwaliteit van het milieu gaat. Iedereen kan zien wat er overal gebeurt. Hoe dramatisch dat is.
Ik krijg o.a. elke week een boekenkrant van. Een van de rubrieken die ik mis van Trouw. Ik zag een interview met Mourir Samuel (politicoloog, schrijver, Midden-Oosten en Noord-Afrika correspondent voor onder meer de Groene Amsterdammer). Een paar fragmenten:
"Het is niet best gesteld met de aarde, en de mensheid gedraagt zich collectief als Jona, zegt Mounir Samuel. in 'Koers'. We weten wat we moeten doen, maar we lopen liever weg. In zijn boek Jona zonder walvis roept hij op tot actie en inkeer."
“Dit is niet een boek dat je gaat lezen voor het slapengaan, maar we kunnen en mogen er niet omheen. Het gaat over ons voortbestaan. Stel: iemand is ernstig ziek, maar wil niet naar een arts om een diagnose te laten stellen. Dat weerhoudt de ziekte er niet van door te woekeren. Als een betrokken vriend zegt: ‘je bent ziek, laat je alsjeblieft behandelen’, noem je hem dan een drammer? Zo praten we nu over het klimaat, dat is toch absurd? Hier heb je de diagnose, laten we starten met de behandeling. Het is het meest prominente vraagstuk van deze tijd."
"We stoten meer schadelijke stoffen uit dan ooit en de aarde draagt daar nu zelf aan bij, omdat alle kritieke grenzen zijn overschreden. Ik kan zo een hele lijst feiten opnoemen waar door de politiek niet publiekelijk over gepraat wordt, omdat het de economie zou schaden. Als mensen weten hoe het er echt voor staat, geloof ik dat ze tot heel andere offers bereid zijn.”
Ik weet zeker dat dit ook gold wat betreft alles rond corona en vooral de regels en het vaccineren. Niet weten wat er werkelijk aan de hand is maakt dat je zelf geen verantwoordelijkheid hoeft te nemen.
Nog een overeenkomst is geld. GELD. Het grote geld stinkt echt, het staat zoveel in de weg: Vrijheid en een leefbare aarde.
Er was in de zeventiger jaren bij een groep mensen echt het idee; Het kan zo niet langer, de economische groei moet stoppen! Het gaat ten koste van zoveel, we putten de aarde uit, de enige die we hebben. De club van Rome maakte indruk, de hele wereld had het erover. Er was zoveel kapot gegaan. Geen bloeiende bermen meer, overal gif. Er zijn toen zeker dingen veranderd maar de daad rigoureus bij het woord voegen gebeurde niet.
Toch is de invloed van de Club van Rome nog steeds zichtbaar. Neem alleen al deze paragraaf en in de zeventiger jaren schreven ze een woord met een c met een k.: ‘
Ik was heel blij met de ondersteuning (en ook de humor!) van de gelijkgestemden toen het over corona ging, maar ik verlang naar een totale gelijkgestemdheid.
