Het blijft maar doorgaan in de Oekraïne, onmogelijk om naar de verschrikkelijke beelden te kijken. Toch wil ik er een ding over zeggen en dan nooit meer, niet over de zichtbare gruwelijkheden. Ik zag een hand met rood gelakte nagels uit de modder steken. Ik zag ook nog een stukje van haar onderarm. Dat was de foto, de rest van haar lichaam was niet te zien. Deze foto zegt zo veel. Iemand die voor zichzelf zorgde, zich mooi maakte, voor iemand, of alleen omdat ze het zelf mooi vond. Die vertrouwen in het leven had. Lak je je nagels, als elk vertrouwen is weggeslagen? Misschien juist wel, als een daad van niet opgeven Hoe leefde ze, met wie, of alleen, wat deed ze, wat voelde ze en vooral wat voelde ze in die allerlaatste minuten? Ik wens haar toe dat ze vervuld werd met mooie momenten die ze mee had gemaakt, in haar leven en dat ze de mensen van wie ze hield voor zich zag. Bovenal wens ik dat op het laatste moment vrede kwam in haar. (Dat is meestal zo) De rust van een volbrachte taak. Wij bepalen niet wanneer die taak is afgelopen. En dan zijn er de achterblijvers van al die mensen die gestorven zijn, hun stuur ik een sprankje hoop.
