Gisteren heb ik zoveel geschreven. Waar ik gisteren mee eindigde ga ik vandaag mee door.
Het gaat bovendien over hetzelfde onderwerp.
Zaten we eerst €4 boven de armoedegrens, nu zitten we er €6 onder. Als er niets raars gebeurt gaan we het redden tot volgend jaar augustus. Er moeten eigenlijk ook geen kleine rare dingen gebeuren. :-)
De uitdaging wordt groter en zo ook mijn enthousiasme. Vooral omdat ik mensen in dezelfde situatie kan steunen op deze manier. Het is geen theorie of leuke en op zich zinnige 'challenge' (er zijn veel filmpjes van mensen, ook van politici, die een week van een laag bedrag leven), maar bitterzoete realiteit.
Op zich zal er voor veel mensen heel veel tijd in gaan zitten als ze altijd al weinig hadden en het wordt steeds nijpender, maar vooral ook voor mensen die het juist niet gewend zijn, die van veel naar weinig gaan, zal het niet alleen veel tijd maar ook veel energie kosten. Die krijgen opeens een ander leven.
Dan moet er veel gedacht, gerekend en voorbereid worden (hier kom ik zo op terug). Hoeveel tijd het ook kost, het is belangrijk oplaadmomenten te creëren. U moet het wel volhouden. Als het lukt zal het een groot gevoel van voldoening geven.
Ik zal het de komende tijd niet alleen over de praktische kant hebben, al is dat de basis want als het daar niet in orde is, is er een constante onrust. Ik heb het ook over al die kleine, maar zo waardevolle momenten waar geen cent aan te pas komt.
Nu zijn wij in de bevoorrechte positie dat we in het bos wonen. We kunnen altijd naar buiten.
Ik vind weinig zo ontspannend als wandelen en nu bijvoorbeeld zien hoe alles uitkomt. Van een afstand lijkt het een groene waas, maar ik kijk ook dichtbij, naar alle verschillende blaadjes en knoppen. En bloemen!
En dan de vogels. Staat u af en toe stil en luister ...
Verder niets, alleen maar dat.
Vaak heb ik mijn ogen dicht als ik luister, maar soms kijk ik in de bomen om te ontdekken waar het vogeltje dat zo hard zingt is, wat lang niet altijd lukt. Er zijn nu zoveel vogels, dat het soms overweldigend is.
Vroeger had ik een vriendin die veel van vogels wist. Ik weet er niet veel van, maar ik geniet van alle verschillende klanken en het getik van de spechten.
De merel herken ik goed en die zit zo dichtbij ons slaapkamerraam dat ik soms denk dat hij 's morgens naar binnen zal vliegen.
Nog even terug naar buiten. Kijkt u naar alles wat er is, het is heldergroen nu. Een boekje of app is handig. Er zijn speciale apps voor buiten. Dan neemt u een foto van een bloemetje en krijgt u te zien wat het is. Zo kunt u zich trainen in het herkennen en vooral ook in het erachter komen wat eetbaar is. En maakt u daar vooral gebruik van. Twee (veel meer eigenlijk) vliegen in een klap. U bent buiten, gezond, u maakt uw hoofd leeg want bent gericht op iets bepaalds (of op niets) en u zorgt voor meer vitamines en mineralen in uw maaltijden.
Morgen ga ik het over iets anders hebben wat ontspant, maar omdat dit met die basis te maken heeft begon ik hiermee.
Ik kom nu terug op de financiële situatie. Gisteren bedacht ik me dat er bepaalde posten zijn die in een keer betaald worden en dat kan natuurlijk niet. Dit was niet eerder tot me doorgedrongen, wonderlijk. We hebben eraan gedacht om de museumkaart op te zeggen, maar dat doen we juist niet! Kunst is zo'n belangrijke toevoeging aan ons leven en het was zo vreselijk dat we een tijd nergens heen konden (mijn hart gaat meteen sneller kloppen als ik hierover schrijf, zo belachelijk vonden we het. Vooral omdat er tijdsloten waren, ideaal).
We blijven in de buurt voor het benzinegebruik maar ook omdat we het veel te druk vinden in het westen. We gaan een paar keer naar dezelfde tentoonstelling als we hem heel mooi vinden.
Dat is verdiepend en maakt wat we zien nog waardevoller. Een tweede of derde keer zie je weer zoveel andere dingen. Nu schrijf ik weer over de andere, de geestelijke kant. Het is ook zo verbonden aan elkaar. Geestelijke voeding is altijd belangrijk maar helemaal als er weinig mogelijk is.
Netflix heb ik wel opgezegd. De bibliotheek blijft ook. Er zijn zoveel boeken die ik gewoon een keer wil lezen. En als ik iets dolgraag wil hebben dan komt het later en tweedehands.
Ik ga dus elke maand nog wat minder uitgeven aan boodschappen en met wat we terugkrijgen van de belasting kunnen we die kaarten, het waterschap en 2x de rioolbelasting betalen.
Ik heb nu echt een goed overzicht en we zullen zien hoe het gaat. Deze maand ging het niet zo goed, maar de nieuwe situatie overviel ons ook.
Henk zei dat op zijn graf moet staan: "Arm geboren, rijk geleefd."
Ik besef elke dag hoe rijk we zijn. Niet alleen omdat we in dit land leven
(ook in Europa zijn veel landen waar het, zeker als je ouder bent, een stuk moeilijker of welhaast onmogelijk is om te leven. Duitsland is een goed voorbeeld. En als ik dan die Ursula vond der Leyen eindelijk met iets van emotie in de Oekraïne zie, vraag ik me af waarom ze hier niets van toonde voor de bejaarden die in Duitsland eten zoeken in afvalbakken)
maar vooral omdat we zo gelukkig zijn.
Henk wordt trouwens gecremeerd dus geen grafsteen. De uitspraak blijft.
De pagina 'Goed leven met weinig' wordt heel lang. Een subpagina zou handig zijn, maar dat kan niet volgens mij. Er komt steeds meer bij. Dat is ook juist leuk, u moet alleen steeds meer scrollen. De maaltijden op een nieuwe pagina doen is niet handig, er zijn er genoeg.
Ik ga er gewoon rustig mee door.
Tussen de middag een kop courgettesoep, met gebakken ui en veel knoflook en een warm pistoletje.
Gisteren maakte ik linzenburgers en straks breek ik ze in stukjes die ik krokant bak en dan doe ik ze door witte rijst met gebakken ui en fijn gesneden witte kool. Met kerrie en rozijnen.
