Bij de landen die sterk betrokken zijn bij de Oekraïne is de onschuldige Omikron naar de achtergrond geraakt. In sommige landen waar dat niet het geval is, is het heel anders en helemaal in landen waar onderdrukking een grote rol speelt, zoals in China. Niet alleen moeten mensen op een andere plek in quarantaine, worden ouders van kinderen gescheiden, zijn er surveillanceteams en zijn mensen in huis opgesloten maar er is veel meer. Waarom?
In de Standaard lees ik over de onmenselijke werkdruk. Er staat dat bepaalde beroepsgroepen (artsen, verplegers, koeriers) pampers moeten dragen zodat ze geen pauze hoeven te nemen. Er zijn door al het overwerk al tientallen mensen overleden. Weigeren? Dan worden familieleden gestraft.
Nooit zal ik vanuit mijn hart iets kunnen begrijpen van hoe mensen zo met elkaar om kunnen gaan. Heel zachtjes en soms minder zachtjes sijpelt het hier binnen. Tijdens de pandemie voelde ik het, maar er zijn westerse bedrijven met fabrieken in China die experimenteren met de ik noem het maar slavenarbeid. Volkswagen kwam erop terug.
Wie wil leven in zo'n wereld? Er is geen keuze vind ik, dus we maken ons eigen leven zo harmonieus en mooi mogelijk. Daar is bijna niets voor nodig, behalve bewustzijn, zodat er zo min mogelijk gelukkigmakends ontsnapt aan onze aandacht. Zoals nu de pracht van alle bloemen overal. Ook de meest kleine dringen door, wat een schoonheid. Een vorm van schoonheid die er altijd is.
Wie wil leven in zo'n wereld? Er is geen keuze vind ik, dus we maken ons eigen leven zo harmonieus en mooi mogelijk. Daar is bijna niets voor nodig, behalve bewustzijn, zodat er zo min mogelijk gelukkigmakends ontsnapt aan onze aandacht. Zoals nu de pracht van alle bloemen overal. Ook de meest kleine dringen door, wat een schoonheid. Een vorm van schoonheid die er altijd is.
Als basis is er altijd het andere, het meest grote, waardoor ik me gedragen weet.
Ik weet inmiddels dat de gevangenschap in de bedrijven, zoals in China (het gebeurde eerder in Vietnam) close loop management heet.
De Standaard (Giselle Nath):
"De letterlijke vertaling, ‘management in gesloten lus’, geeft al een beetje aan waarover het gaat. Concreet betekent het dat arbeiders volledig geïsoleerd worden van de buitenwereld. Ze zitten vast bij of op hun werkplaats. Bezoek is niet welkom. Eten, slapen en werken gebeurt samen, in shifts. Werknemers kunnen alleen vertrekken als ze ziek worden of als Peking besluit dat de lus veilig geopend kan worden. Aangezien het regime nog steeds nultolerantie nastreeft en niet transparant communiceert over data, kan het lang duren voordat werknemers weer naar huis kunnen.
De term werd al gebruikt tijdens de Olympische Winterspelen. De atleten daar hadden een apart circuit van busjes en hotels en mochten dat niet verlaten (DS 4 februari)."
"De letterlijke vertaling, ‘management in gesloten lus’, geeft al een beetje aan waarover het gaat. Concreet betekent het dat arbeiders volledig geïsoleerd worden van de buitenwereld. Ze zitten vast bij of op hun werkplaats. Bezoek is niet welkom. Eten, slapen en werken gebeurt samen, in shifts. Werknemers kunnen alleen vertrekken als ze ziek worden of als Peking besluit dat de lus veilig geopend kan worden. Aangezien het regime nog steeds nultolerantie nastreeft en niet transparant communiceert over data, kan het lang duren voordat werknemers weer naar huis kunnen.
De term werd al gebruikt tijdens de Olympische Winterspelen. De atleten daar hadden een apart circuit van busjes en hotels en mochten dat niet verlaten (DS 4 februari)."
