Dat Mattias de Smet nu in de VPRO gids staat was een half jaar geleden ondenkbaar. Zo komt er op dit moment, nu het land iets meer ontspant, wat meer ruimte. Maar net zoals de regels weer meteen terug kunnen komen denk ik dat wat open is ook onmiddellijk weer dicht kan gaan.
Zelfs al hoor ik steeds meer; "Ik doe er niet meer aan mee".
Eric Clapton verbaasde zich over de corona obsessie en hij had er veel last van. Door de theorieën van Mattias de Smet kan hij weer gitaar spelen.
Dit is de kop:
"Totalitair denken is niet iets van vroeger, zegt de Vlaamse psycholoog Mattias Desmet. Juist in het vrije Westen smachten we naar controle en autoriteit. ‘Tijdens de pandemie volgde de meerderheid kritiekloos, critici werden belachelijk gemaakt'."
Een fragment van het gesprek:
‘Wereldwijd werden mensen collectief onder huisarrest geplaatst en we konden openbare ruimtes niet meer in zonder qr-code. De meerderheid volgde kritiekloos, critici werden belachelijk gemaakt. Dit was massavorming. Men doet mee aan een heroïsche strijd, want dat maakt de angst beheersbaar en geeft een sterk gevoel van saamhorigheid, al is dat tijdelijk. Controle leidt namelijk tot angst, en angst weer tot controledrang. Dat zie ik ook bij patiënten in mijn psychologiepraktijk. De onderliggende angst groeit alleen maar.’
Ik las (in het Vlaamse Knack) dat in Frankrijk en België groepen (coronasceptici) ontstaan die een parallelle wereld willen. Eigen onderwijs, eigen media, eigen gezondheidszorg en eigen, menselijke internet.
"Dit ontstaat omdat er veel teleurstelling is. Veel mensen voelen zich in de steek gelaten. Over het actievoeren – dat nergens leidde tot het afschaffen van maatregelen – maar ook in hun medeburgers. ‘Waarom vochten ze niet voor ons, toen we om een medische keuze terzijde werden geschoven, zomaar? […] Een breuklijn van wantrouwen die doorheen de mensheid loopt, en wij zwijgen’, klinkt het in een recent opiniestuk op de website van The Human Side. Velen voelen zich, ook na de afschaffing van de coronapas, nog steeds het slachtoffer van uitsluiting en ‘medische apartheid’."
Het in de steek gelaten voel ik ook, heel sterk zelfs, maar een eigen wereld? Het is niet nieuw, er zijn talloze groepen geweest die vanuit gelijkgestemdheid bij elkaar woonden en wonen. Er is een wat ik vind extreme groep (tegen het redden van de aarde, voor P. enz.) daarvan denk ik dat het ook iets engs kan worden als ze allemaal bij elkaar wonen. Er kunnen weer andere mensen worden buitengesloten.
En er zijn mensen voor wie zorgen voor jezelf, spiritualiteit, zelfbeschikkingsrecht, saamhorigheid het belangrijkste is. Hierbij voelen wij ons thuis. Maar zelfs dan niet in een groep, ik krijg het benauwd als ik eraan denk.
Mensen zouden juist herenigd moeten worden. En dat op een heel krachtige manier. Dat kan alleen als de andere kant de uitsluiting net zo erg vindt.
"Bepaalde initiatieven bereiden zich al voor op een wereld zónder technologie. Het netwerk Solaris, van oorsprong een Frans initiatief, wil een soort alternatief ‘menselijk internet’ vormen, met cellen die onderling in contact staan en werken volgens principes van solidariteit, altruïsme en wederzijdse hulp. Het netwerk is bedoeld om ook te blijven functioneren ‘wanneer er geen internet of elektriciteit meer is’. In België zouden er volgens de internationale Solaris-website al 62 dergelijke ‘cellen’ actief zijn.
Veel van de parallelle initiatieven komen voort uit de marges van de medische wereld. Tijdens de coronacrisis zijn heel wat Belgische geneesheren geschorst door de Orde der Artsen, meestal wegens hun visie op coronavaccins. Een deel van hen heeft zich recent herenigd in de vzw ‘Hippocrates’, een soort alternatieve orde die pleit voor ‘therapeutische vrijheid’ en ‘humane geneeskunde’.
Dit zijn de artsen die ik vertrouw! Die hun patiënten voorop hebben staan in plaats van rücksichtlos een voorgeschreven lijn volgen.
Dat ze geschorst zijn ... geen woorden voor.
Het gaat erom hoe ze met mensen omgaan en ook dat er geen andere belangen meespelen. Als dat wel zo is, is het niet zuiver meer. Dáár zou tegen opgetreden moeten worden.
Ik lees dat ‘liefde en verbinding’ diverse tegenstanders van het coronabeleid bij elkaar brengt, over de soms grote ideologische verschillen heen". Ik vond het ook heerlijk gelijkgestemde mensen te horen, juist vanwege het in de steek gelaten voelen (al heb ik gelukkig niets meegemaakt met mensen in onze naaste omgeving, maar In zijn algemeenheid en vooral vanuit de politiek en media heb ik het wel sterk ervaren)
Het gaat dan in zo'n groep om het gevoel van verbinding in pandemiesituaties, want die grote ideologische verschillen zou ik heel lastig vinden.
