Oordelen

De hele dag door zijn mensen bezig met oordelen. Zonde van de tijd en zinloos.
En niet alleen dat, het is ook beschadigend. 

Niemand mag iemand anders dwingen tot iets wat hij niet wil (uitzonderingen gaan over criminaliteit en gewelddadig gedrag). Op geen enkel gebied vind ik. Als iemand toch in je lichaam of geest komt is het afschuwelijk. Alleen komen als de ander je uitnodigt of ja zegt tegen een verbale of non-verbale vraag. Maar of iemand ergens grenzen heeft overschreden kan alleen de desbetreffende persoon zeggen, degene die het heeft meegemaakt. Ik kan als voorbeeld J.D. nemen. Wie weet wat er precies gebeurd is? Niemand!

Laat iedereen dan stil blijven. Daarbij gaat het niet over nu, maar over 50 jaar geleden.

Als iemand het dan heeft over vieze, oude man, dan klopt dat al niet want hij zou nu nooit zoiets doen. En zoiets? Ik heb geen idee. 

Opkomen voor iemand in nood is een ander verhaal, dat is fijn, maar dat iedereen onmiddellijk over hem, of wie dan ook heen buitelt zonder enige kennis van zaken ...

De integriteit geldt altijd en overal. 

 

Ik ben opgegroeid in een tijd waarin veel mogelijk was. Niet zoals ik laatst las was die 'vrije' tijd alleen voor mannen, net zo goed voor vrouwen. Maar ook toen gold niets tegen iemands zin. 

Wat ben ik blij dat ik die tijd mee heb gemaakt en dat ik niet nu jong ben. Vanwege de verpreutsing en vanwege al die vreselijke oordelen. Het dendert maar door, dan die, dan die. Elk mens moet serieus genomen worden en openheid en respect staan voorop, maar zomaar mensen veroordelen of 'cancelen' (wat een woord), ik vind het afschuwelijk. 

De wereld is in niets meer hetzelfde als 50 jaar geleden. Op een paar heel positieve veranderingen na mis ik die tijd hartstochtelijk. En dan vooral de omgang met elkaar. Ik las net een artikel in 'The Telegraph' over een Parijs restaurant. Je weet niet wat je leest. Een Engelsman die in de benedenkeuken werkt en ook 'the Englishman' wordt genoemd heeft er een boek over geschreven. De omstandigheden zijn shockerend. Illegalen, criminelen, uiterst agressieve sfeer, geen eten voor hem, en een ondraaglijke werkdruk.

In Italië zagen we laatst in de mooie serie 'Mijn vader de gelukszoeker', een Italiaans restaurantje waar een veranderende sfeer is. 

Ik kan alleen maar dankbaar zijn dat ik het vroeger mee heb gemaakt. Dat ik die andere sfeer mee heb gemaakt. 

Ook fluitende en vooral opmerkingmakende mannen hoorde ik en ik beschouwde het als compliment, verder niets. Ik weet dat ik nog heel jong was, maar ik zag er ouder uit, en ik met mijn moeder in Amsterdam was en er werd gefloten. Mijn moeder zei: "Dat is Amsterdams, dat doen ze hier". :-) 

Terwijl ik er nu over schrijf herinner ik me ook dat we over de (rustige!) Dam liepen en ze me het beeld van Atlas liet zien en uitlegde wat het betekende. Dat dus ook, veel meer rust op de meeste plekken. Hier is het gelukkig wel. Nederland is prop en propvol. Ik stel een babykrijgverbod voor. :-) Oh nee, dat kan niet, niet meer dan twee kinderen dan. Dit is ook onmogelijk en moet ook helemaal niet, maar ik hoop wel dat elke vrouw en elke man erover nadenkt. Hoe schattig baby'tjes ook zijn.

Mensen laten emigreren, zoals vroeger werd aangemoedigd, verschuift alleen het probleem, al is er bijna overal meer ruimte danig Nederland.

* De documentaireserie gaat over presentator en programmamaker Nadia Mussaid. Haar vader kwam via allerlei ontberingen en mooie vriendschappen, illegaal in Nederland. Nadia maakt met haar vader de omgekeerde reis.