In mijn boek heb ik iin het hoofdstukje 'Wandelen' ets geschreven over dat het goed is tijdens het lopen stevig met je armen te zwaaien. Het is voor alles goed, voor soepelheid, voor de doorbloeding. Er komen hormonen vrij. Ik las eens over het heilzame effect van stevig met je armen zwaaien wat betreft Alzheimer en Parkinson.
Ik denk dat dit te maken heeft met de verbinding tussen beide hersenhelften. Ze worden op deze manier getraind want als je linkerbeen naar voren gaat, gaat je linkerarm naar achteren. En aan de andere kant gebeurt hetzelfde. Ik weet niet of ik het helemaal goed zeg. Ik zal zo een filmpje van Eric Scherder (hoogleraar klinische neuropsychologie) plaatsen.
Henk en ik lopen altijd hand in hand, maar dat mag niet meer. :-) We doen dat nu aan het begin en aan het eind van de wandeling.
Tussendoor zwiepen we met onze armen. We komen tijdens een van onze wandelingen regelmatig een meneer met Parkinson tegen en we zien in de verte al dat hij het is. Mensen met Parkinson lopen stram, maar dat is toch niet het goede woord want bij deze meneer lijkt het ook of hij zich bijna steeds een beetje laat vallen. Zijn armen hangen slap naast hem. Niks geen gezwiep. We hebben er bewondering voor dat hij elke dag loopt en het zal vast het proces een beetje vertragen. Hij loopt trouwens niet langzaam.
Tussendoor zwiepen we met onze armen. We komen tijdens een van onze wandelingen regelmatig een meneer met Parkinson tegen en we zien in de verte al dat hij het is. Mensen met Parkinson lopen stram, maar dat is toch niet het goede woord want bij deze meneer lijkt het ook of hij zich bijna steeds een beetje laat vallen. Zijn armen hangen slap naast hem. Niks geen gezwiep. We hebben er bewondering voor dat hij elke dag loopt en het zal vast het proces een beetje vertragen. Hij loopt trouwens niet langzaam.
Na ons dagelijkse dutje hebben we meestal een klein hapje bij de koffie/thee. Vanmiddag was het dit. Plakjes banaan met een likje pindakaas en een beetje versgemalen zout erover want in deze pindakaas zit geen zout.
Even lekker buiten gezeten met het schoteltje en koffie/thee en een mooi boek over het leven van Thomas Mann. Het speelt in mijn lievelingstijd, eind 1800 en vooral begin 1900. Hij is nu in Venetië en bedenkt 'Dood in Venetië'. Ik verlang naar die tijd en tegelijkertijd zijn er de herinneringen aan Venetië.
Hij verblijft in het hotel waar Harry Mulisch later jarenlang verbleef. Die wilde ook het gevoel oproepen van wat Thomas Mann had, in die tijd.
