Het is zondag, een dag van rust en (misschien) bezinning. Daar hoort ook bij wat ik nu ga delen.
De gevolgen die er kunnen zijn van de prikken worden steeds zichtbaarder. Erover horen is iets anders dan persoonlijke ervaringen lezen. Wat een drama's en dan ook nog hoe er (NIET) om wordt gegaan met de aangedane schade. In de Andere Krant eerst een algemeen verhaal en daarna wordt een verhaal van iemand uitgelicht.
Eerst was deze vrouw die haar verhaal vertelt gezond en had ze een bruisend leven. Het maakt me iheel verdrietig. Zoveel verschrikkelijks meegemaakt en vervolgens is er geen enkele steun. Hoe onmenselijk kan het zijn. Die steun is wat je nodig hebt om door te kunnen gaan en oneindig veel excuses.
En niet je hebt het vrijwillig gedaan, dus ... hoe durven ze. Het is opgedrongen en dan wordt er geen enkele verantwoordelijkheid genomen? Begrijpt u hier iets van? Het leven van deze mensen is volledig geruïneerd. Ik schrijf een enkele keer iets over diepere lagen. Uiteindelijk groeien we innerlijk door de sterkste confrontaties, maar dat maakt deze ervaringen niet minder verschrikkelijk. Ik hoop voor iedereen en vooral voor de mensen die de dupe zijn geworden dat er op z'n minst openheid komt. Vervolgens erkenning en een diep gevoel van medeleven. Daarna een grote financiële tegemoetkoming. Zonder dat zal het voor veel mensen onmogelijk zijn om de behandelingen te krijgen die nodig zijn, om weer een beetje te kunnen functioneren.
Maurice van Ulden interviewde een vrouw van 44, Iris.
https://deanderekrant.nl/nieuws/waarom-willen-ze-ons-onder-het-tapijt-vegen-2022-09-24
Ik wil de andere verhalen ook lezen want hoe vreselijk het ook is, ik wil op de hoogte zijn van wat er gebeurt. En zeker dit, waar elk mens direct of indirect mee te maken heeft, door geraakt wordt.
Pas als ik op de hoogte ben kan ik meeleven en in dit geval de stemmen laten horen. In de steek gelaten worden is afschuwelijk. Er zijn veel roependen in de wijoestijn en als het gaat om mensen die elke dag zoveel gevolgen moeten dragen, is aandacht en compassie op afstand wel het minste wat ik kan doen.
Ik ken mensen die zeggen ik sluit me af van alle nieuws, ik kan het niet aan.
Soms is dat heel goed om te doen denk ik, het kan zo overweldigend zijn allemaal. Ik filter het ook en ik kan zeggen dat ik op de hoogte wil zijn maar ik weet dat wat ik opneem maar een fractie is van alles, maar die fractie wil ik wel weten, anders laat ik me leven.
De gevolgen die er kunnen zijn van de prikken worden steeds zichtbaarder. Erover horen is iets anders dan persoonlijke ervaringen lezen. Wat een drama's en dan ook nog hoe er (NIET) om wordt gegaan met de aangedane schade. In de Andere Krant eerst een algemeen verhaal en daarna wordt een verhaal van iemand uitgelicht.
Eerst was deze vrouw die haar verhaal vertelt gezond en had ze een bruisend leven. Het maakt me iheel verdrietig. Zoveel verschrikkelijks meegemaakt en vervolgens is er geen enkele steun. Hoe onmenselijk kan het zijn. Die steun is wat je nodig hebt om door te kunnen gaan en oneindig veel excuses.
En niet je hebt het vrijwillig gedaan, dus ... hoe durven ze. Het is opgedrongen en dan wordt er geen enkele verantwoordelijkheid genomen? Begrijpt u hier iets van? Het leven van deze mensen is volledig geruïneerd. Ik schrijf een enkele keer iets over diepere lagen. Uiteindelijk groeien we innerlijk door de sterkste confrontaties, maar dat maakt deze ervaringen niet minder verschrikkelijk. Ik hoop voor iedereen en vooral voor de mensen die de dupe zijn geworden dat er op z'n minst openheid komt. Vervolgens erkenning en een diep gevoel van medeleven. Daarna een grote financiële tegemoetkoming. Zonder dat zal het voor veel mensen onmogelijk zijn om de behandelingen te krijgen die nodig zijn, om weer een beetje te kunnen functioneren.
Maurice van Ulden interviewde een vrouw van 44, Iris.
https://deanderekrant.nl/nieuws/waarom-willen-ze-ons-onder-het-tapijt-vegen-2022-09-24
Ik wil de andere verhalen ook lezen want hoe vreselijk het ook is, ik wil op de hoogte zijn van wat er gebeurt. En zeker dit, waar elk mens direct of indirect mee te maken heeft, door geraakt wordt.
Pas als ik op de hoogte ben kan ik meeleven en in dit geval de stemmen laten horen. In de steek gelaten worden is afschuwelijk. Er zijn veel roependen in de wijoestijn en als het gaat om mensen die elke dag zoveel gevolgen moeten dragen, is aandacht en compassie op afstand wel het minste wat ik kan doen.
Ik ken mensen die zeggen ik sluit me af van alle nieuws, ik kan het niet aan.
Soms is dat heel goed om te doen denk ik, het kan zo overweldigend zijn allemaal. Ik filter het ook en ik kan zeggen dat ik op de hoogte wil zijn maar ik weet dat wat ik opneem maar een fractie is van alles, maar die fractie wil ik wel weten, anders laat ik me leven.
Dit is trouwens het begin van de vaccinatieschade-week die afgetrapt werd door Dr. Wendy Mittemeijer, die veel schrijft over ethische vraagstukken en integriteit. Ze vond het een eer maar zei ook dat ze het intens verdrietig vond dat dit burgerinitiatief blijkbaar nodig is om bijwerkingen van covid vaccins bespreekbaar te maken, en het taboe rondom de risico's te doorbreken.
Ik zag dat er inmiddels 229.000 bijwerkingen gemeld zijn. Dit zegt niets over het werkelijke aantal, maar ik vind het al veel. Wendy Mittemeijer zegt dat 1 tot 10% gemeld wordt.
(Later) En nu is er het verhaal van Lisette. Een ander verhaal, maar ook daar weer: Het is niet verplicht, je hebt er zelf voor gekozen. Hoe H.d.J. indertijd een schuldgevoel legde bij mensen die zich niet lieten prikken. Net zoals hij zei: Waarom wil je weten wat in de prik zit, je weet ook niet wat er in een frikandel zit. Je kan zo'n vergelijking toch niet geloven. (Ik wil trouwens wel weten wat er in een frikandel zit. Ik wil dat van alles weten en zeker als het om zoiets belangrijks gaat!!)
