Twee voorbeelden van het effect wanneer met medicijnen gestopt wordt.
Een vrouw die ms heeft, hoorde dat ze haar wens om kinderen te krijgen kon vergeten.
Ernstig ziek, ze zou in een rolstoel komen. Ze kreeg medicijnen om het proces te vertragen. De ziekte op zich is ongeneesbaar. Toen ik in Het Dorp werkte zag ik het proces van mensen die ms hadden, een zwaar proces. Moeilijk om te zien, hoe er voortdurend steeds meer functieverlies is. Terug naar de vrouw die haar verhaal doet in het AD. Ze kreeg zoveel nare bijwerkingen van de medicijnen, dat ze 6 jaar geleden gestopt is met ze in te nemen. Het gaat nu een stuk beter met haar. Ze voelt zich fit. Ze heeft een eigen bedrijf waardoor ze haar dag zo in kan delen zoals het voor haar het prettigst is. En ... ze heeft een kind!
Een ander voorbeeld is van een schrijfster die lang seroxat (antidepressivum) gebruikt heeft. Na het ermee stoppen was alles anders. Eerst afkicken zoals van drugs (dit zijn net zo goed verdovende middelen). Ze schijft dat er voortdurend absenties waren, 's middags voelt ze zich ellendig, misselijk, of er een molensteen aan haar voeten hangt die haar in de oceaan trekt, zo moe dat het niet om uit te houden is, afwisselend rillen van de kou, naar bloedheet. De psychische verschijnselen vindt ze nog veel erger. Ze schrijft het is of je gegijzeld bent geweest en ineens weer thuiskomt. Het is angstaanjagend, dat alles er helder uitziet maar net of je er niets mee te maken hebt, of je er los van staat. Niets is meer zoals het was, alles moet opnieuw worden ontdekt. Er is niets om me aan vast te houden. Alleen aan schrijven. De greep op het leven is helemaal weg. Het is of elke seconde alles nieuw is. Ze kan geen onderscheid maken tussen hoofd- en bijzaken. Ze legt overal briefjes neer van wat ze allemaal niet moet vergeten. Na een tijdje gaat het beter en ze gaat weer steeds meer voelen en haar tranen komen los.
Gevoelens die onderdrukt werden worden dat nu niet meer. Ze leeft weer. Ik word er zo treurig van, dit soort verhalen. En wat heeft het haar gebracht, wat brengt een verdover iemand? Het gaat niet om even iets te doorbreken, het gaat om geleefd worden door die pillen, die je jezelf laten verliezen. En dan raak je er ook nog eens aan verslaafd en is het einde helemaal zoek ... En maar verdienen aan dit leed. Wat een wereld.
---
We kijken naar een aangrijpende serie, The Defeated, over Berlijn, van vlak na de oorlog. Er worden uitspraken gedaan die blijven hangen, zoals vrede en wraak gaan niet samen. En wat waren er een wraakgevoelens, aan alle kanten. Wraak zorgt denk ik uiteindelijk altijd voor meer pijn. Pijn voor nabestaanden en binnen jezelf. Een andere uitspraak die me na aan het hart ligt: "Een Jood die niet in wonderen gelooft is geen realist". In plaats van Jood vul ik mens in.
Elke ochtend genieten we van meestal dezelfde wandeling die toch nooit hetzelfde is. Na twee dagen zon en lekker buiten geweest te zijn is er nu geen zon en is het zoals Henks Twentse moeder altijd zei diezig, heiig. Een verrukkelijke temperatuur.
Gisteravond hadden we dit, gestoomde broccoli met daarop gestoofde ui, wortel, champignons, fijngesneden knoflook, een scheut water, Tamari, flink versgemalen peper en bovenop een beetje peterselie.
Misschien een beetje herfstig gerecht, maar zo lekker. Erbij nog een speltboterhammetje om te dippen in het vocht, dat ik gebonden had met een lepeltje arrowroot. Deze maaltijd kan aan veel soorten groentes worden aangepast. (Aubergine, courgette, venkel, pastinaak enz. Ik doe wel altijd champignons of paddenstoelen erdoor)
